Dan kada je svet zaronio u „Plavu lagunu“: Početak leta 1980. obeležio je film koji i danas izaziva podeljena mišljenja

Iako su kritike oko filma Plava laguna bile podeljene i često oštre, publika je film dočekala s oduševljenjem, a priča o dvoje mladih brodolomaca odrastao je uz egzotične pejzaže i kontroverzne momente postala jedan od najprepoznatljivijih filmskih simbola osamdesetih.

U centru priče su Emelin (Emmeline) i Ričard (Richard), dvoje dece koja, nakon brodoloma, završavaju na pustom tropskom ostrvu. U početku ih čuva brodski kuvar, ali nakon njegove smrti prepušteni su sami sebi – bez odraslih, bez škole, bez pravila. Vremenom sazrevaju, otkrivaju sopstvena tela i emocije, a njihovo prijateljstvo prerasta u nevinu, ali fizičku ljubav.

Glavne uloge tumače tada četrnaestogodišnja Bruk Šilds (Brooke Shields) i debitant Kristofer Atkins (Christopher Atkins), kome je to bio prvi glumački angažman i odskočna daska za kratku, ali primećenu karijeru.

Šilds, tada već poznata po ulozi u filmu Pretty Baby (1978), ovim ostvarenjem zacementirala je svoj status tinejdž zvezde, ali i otvorila pitanje eksploatacije maloletnika u filmskoj industriji.

Ljubav bez civilizacije: idila ili opasna romantizacija?

Režiser Rendal Klajzer (Randal Kleiser), poznat po ogromnom hitu Briljantin (Grease, 1978), odlučio je da u Plavoj laguni naglasak stavi na vizuelnu estetiku.

Film je sniman na ostrvu Nanuja Levu na Fidžiju, a svaki kadar odiše egzotikom, toplinom i prirodnom lepotom. U kombinaciji sa muzikom Bazila Poledurisa (Basil Poledouris), čije su orkestralne teme dale filmu dodatnu emotivnu dubinu, rezultat je bio film sporog ritma, gotovo meditativnog tona, i opojne atmosfere.

Upravo ta atmosfera – spoj netaknute prirode, golišavih tela i neiskvarenog detinjstva – bila je povod za brojne kontroverze. Jedni su film doživeli kao poetsku bajku o ljubavi oslobođenoj društvenih normi, dok su drugi isticali problematičan prikaz seksualnosti među maloletnicima, površne dijaloge i emocionalnu manipulaciju.

Tokom produkcije, za eksplicitnije scene korišćene su dvojnice kako bi se zaštitila maloletna Bruk Šilds, ali to nije sprečilo burne javne rasprave koje traju i danas – naročito kada se govori o granicama umetničke slobode u prikazivanju mladih tela i odnosa.

Finansijski uspeh, kritička polarizacija i trajna filmska nostalgija

Uprkos lošim kritikama, Plava laguna je bila veliki bioskopski hit – u SAD-u je zaradila preko 58 miliona dolara, uz budžet od svega 4,5 miliona, i time postala jedan od najgledanijih filmova 1980. godine. Iako nikada nije bila hvaljena zbog dubine narativa ili glumačke izvrsnosti, film je ostavio jak utisak zbog svoje egzotične scenografije i jedinstvene tematike.

Godine 1991, snimljen je nastavak pod nazivom Povratak u Plavu lagunu (Return to the Blue Lagoon), sa Milom Jovovič (Milla Jovovich) i Brajanom Krausom (Brian Krause) u glavnim ulogama, ali on nije uspeo da ponovi slavu originala.

Danas, više od četiri decenije kasnije, Plava laguna se ne ocenjuje isključivo kroz prizmu kvaliteta – već kroz prizmu nostalgije, vremena u kojem je nastala, i večitog pitanja gde se nalazi granica između filmske poezije i neprimerene provokacije.